خبرگزاری تسنیم شنبه 7 بهمن 96 : به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم، امیررضا واعظی آشتیانی معاون اسبق وزیر صنعت، معدن و تجارت با انتقاد از اعضای ترکیب کمیته ویژه 4 نفره شامل محمد نهاوندیان، مسعود نیلی، محمد شریعتمداری و ولی‌الله سیف برای کمک به تولید، گفت: در هیچ یک از دولت های بعد از جنگ تحرک کافی برای تولید به دلیل نداشتن استراتژی روشن برای کمک به سرمایه گذاری داخلی نداشته ایم و فضای اقتصاد به زیان تولیدکننده و به سود رانتخواران و به اسم تولیدکنندگان بوده و طرح های کمکی برای تولید هم خاصیت مسکنی داشته است.

وی افزود، ریشه این وضعیت به مدیران اجرایی کشور باز می گردد که بسیاری از آنها حتی یک روز سابقه کار اجرایی در بخش تولید نداشته و با این مقوله کاملا بیگانه اند. در مورد اینکه این گروه به چه تدابیری می رسند نمی توان پیشداوری کرد و می توان به انتظار نشست تا جمع بندی کار کارشناسی آنها منتشر شود، اما جای خالی تولیدکننده ها در جمع گروه چهارنفره تاجران و بانکداران خالی است. حتی یک نفر از این ترکیب سابقه کار تولیدی ندارد که با فرآیند تولید و گرفتاری های آن آشنا باشد و همه اعضا یا در کار بازرگانی؛ همان واردات؛ چه در دولت و چه در اتاق بازرگانی بوده اند، و یا در حوزه نظام بانکی و کار ستادی کار کرده اند. بنابراین از نظر صنفی نیز نمی توانند نماینده تولیدکننده ها باشند.

وی تاکید کرد، محمد شریعتمداری در دو دوره حضور در وزارت بازرگانی کمکی به تولید نکرده و میزان واردات به کشور در دولت های هفتم و هشتم که ایشان وزیر بازرگانی بود مثبت نبوده است. نسبت صادرات غیرنفتی به واردات که تا سال 76 حدود 22 درصد و تا سال 84 حدود 24 درصد(وزارت بازرگانی شریعتمداری) بود، تا سال 92 به 32،5 درصد رسید. این آمارها نشان می دهد که شریعتمداری هم در خدمت واردات بوده است. از تیم چهار نفره مسئول رسیدگی به امر تولید، ولی الله سیف کلا بانکدار است و حتی در بانک مرکزی هم در عمل نماینده بانک های تجاری بوده و گسست کامل بین بازار پول و بخش واقعی اقتصاد نشان می دهد که یکی از مهمترین مشکلات تولید، وضعیت مدیریت بانک مرکزی است که منابع پولی را از تولید دریغ می کند و تولیدکننده ها زیر بار وام های با بهره بالا کمر خم کرده اند. کارنامه سایر اعضا هم بهتر از افراد گفته شده نیست.

واعظی آشتیانی ادامه داد، مقام های دولتی مدام از سرمایه گذاری خارجی صحبت می کنند، بنده از آنها یک سوال دارم: چطور ممکن است در کشوری سرمایه گذار داخلی نتواند کار کند ولی دولت آن کشور به دنبال جذب سرمایه گذار خارجی باشد؟ سرمایه گذاران داخلی به دلیل عدم حمایت نظام بانکی، قانونگذاری و حمایتی دولت با بهره های سنگین بانکی دست به گریبان اند و برای اینکه تولید را حفظ کنند و بتوانند شغل کارگران و زندگی خانواده های آنها را حفظ کنند، فداکاری می کنند.

معاون اسبق وزارت صنعت افزود، سال گذشته ادعا شد که 16 هزار میلیارد تومان به تولید کمک شده است. چرا از اثر آن کسی آگاه نیست و تحرکی در تولید ایجاد نشده است. این پول ها اگر به به تولیدکنندگان هم رسیده باشد آنرا هزینه پرداخت بدهی های خود کرده اند و فقط از عمق گرفتاری های خود به طور موقت کاسته اند.

وی تاکید کرد، راه حل اینگونه وام دادن نیست. دولت باید در گام اول تولیدکنندگان واقعی دچار مشکل شده را شناسایی کرده و برای پرداخت بدهی های آنها استمهال بگیرد تا بتوانند احیا شوند. از منابع چنین هزینه هایی(وام دهی) که به اسم تولید هزینه شده و ثمری نداشته است به واحدهای تولیدی کمک کنند تا وام ها و بهره های آنها را بازپرداخت کنند.‌ برای این کار باید تولیدکننده ها اولویت بندی شده و دلیل مشکلت آنها را شناسایی کنند. اگر شرکتی در تولید ملی نقش موثر دارد و نشان داده بهینه عمل می کند و یا دارای برند ملی و جهانی شده است مورد توجه قرار گیرد، نه اینکه مقام های سیاسی برای انتخاب اینکه چه شرکتی مشمول کمک شود تصمیم گیری کنند.

وی در پایان گفت، با چنین جمع بیگانه با تولیدی قرار است برای حل مشکل تولید راهکار خروج از بحران طراحی شود. اصول ساده مدیریتی نشان می دهد که افراد فراتر از دانش و تجربه عملیاتی خود نمی توانند کار کنند و انتخاب ترکیبی از واردکنندگان و بانکداران برای کمک به امر تولید نشان می دهد که امیدی برای تغییر وجود ندارد و در گزارش آتی کمیته چهار نفره بر حمایت از تولید تاکید خواهد شد، اما امیدوارم بر مزار تولید کشور اشک نریزند و در مشورت با کارشناسان به دنبال راهکارهای واقعی باشند.